همه بهت میگن وقتی رابطه تموم شد مووآن کن. یعنی در واقع اول دوره‌ی سوگ رو بگذرون و بعد مووآن کن و برو سراغ زندگی جدیدت. ولی بهت نمی‌گن تموم شدن واقعی رابطه به یه چیز دیگه هم بستگی داره: مووآن طرف مقابلت.
بهت نمی‌گن گاهی ممکنه طرف مقابل، حتی اگر خودش تموم کننده‌ی رابطه باشه، نتونه مووآن کنه. که تا ماه‌ها بعد از تموم شدن رابطه بهت پیام بده، زنگ بزنه، هدیه بفرسته. بخواد تو رو برگردونه، خبر ازت داشته باشه، یا حتی خشمشو سرت خالی کنه.
اکثر آدما میگن که چقدر طرف مقابل زود رد شد، زود ازم گذشت، انگار هیچوقت دلش تنگ نشد. ولی کسی بهت نمیگه آدمایی هستن که نمیگذرن. که همش هستن. که شیش ماه بعد از تموم شدن رابطه هنوز ممکنه یه روز رندوم بهت زنگ بزنن یا عکسای دو نفرتون رو بفرستن.
و این اصلا رمانتیک نیست. اصلا قشنگ نیست. اصلا بهت حس دوست داشته شدن یا ارزشمند بودن نمیده. این آزار روانیه که شاید ناخواسته اتفاق میفته.
کسی بهت نمیگه چقدر سخته وقتی داری با سوگ و دلتنگی و احساس ناکامی خودت کنار میای، اکست هم احساساتش رو بیاره بریزه رو سرت. کسی بهت نمیگه که هر بار ریجکت کردنش چجوری باعث میشه زخمات سر باز کنن و احساس کنی دوباره برگشتی به خونه‌ی اول.
ولی خب، بالاخره یه روز میرسه که اونم مووآن میکنه. و اون روز، خیلی روز عجیبیه.
